[Race Diary] 12 August Half Marathon Bangkok 2013 12.08.13

สมัครวิ่งงานนี้เพราะหวังจะเก็บระยะวิ่งสำหรับการซ้อมเพื่อลงมาราธอนปลายปีค่ะ ตอนที่สมัครไปก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเช่นเคย เพราะโดยปกติเป็นคนไม่ค่อยสนใจรายละเอียดใดๆ ถ้าคิดว่าจะไปวิ่งก็คือไป อะไรยังไงไม่ต้องศึกษา รู้เพียงอย่างเดียวว่าถ้าลงฮาล์ฟจะได้ BIB ที่พิมพ์ชื่อตัวเองนางเลยก้าวข้ามทุกข้อมูล ตัดสินใจลงฮาล์ฟเลยค่ะ

ตอนแรกก็สงสัยในใจ ว่าในกทม.จะให้วิ่งระยะฮาล์ฟ กับเส้นทางในเมืองขนาดนั้น เราจะไปวิ่งกันตรงไหน และก็ได้มารู้ทีหลังว่า สำหรับระยะ 21 กม.ในงานนี้นั้น เค้าให้เราวิ่ง 2 รอบในเส้นทางเดิมจ้า สมัครไปแล้วแต่ก็ยังลังเล จนกระทั่งขณะที่วิ่งอยู่ก็ยังลังเลว่าคิดดีแล้วหรือ

BIB ชื่อฉัน สิ่งจูงในที่สุดสำหรับฮาล์ฟสนามนี้

ก่อนวิ่งงานนี้ก็ยังนิสัยไม่ดีเหมือนเคย วันเสาร์ก่อนแข่ง เป็นเสาร์วิ่งยาวตามตารางซ้อม เสาร์นี้เหมือนกับเป็นเสาร์เริ่มต้นโปรแกรม ระยะจึงเบาๆเพียงแค่ 15 กม. ทำสำเร็จตามแผนแต่ก็เหนื่อยล้าแข้งขามากทีเดียว แถมคืนวันเสาร์ก่อนหน้าต้องไปงานแต่งงาน และดันเป็นงานเลี้ยงที่เรียกว่าจัดได้สุดจริงๆ แขกที่ไปงานอย่างดิฉันก็เลยสุดไปด้วย วันอาทิตย์หมดฤทธิ์ไปหนึ่งวันอีกตามเคย นิสัยเสียกับการเตรียมตัวให้พร้อมก่อนแข่งจริงๆ แต่คราวนี้ไม่แย่เท่าไหร่ ใช้เวลาวันอาทิตย์ 1 วันก็ฟื้นร่างกายกลับมาได้

 

บรรยากาศก่อนการปล่อยตัว ณ เวลาตี5 กว่าๆ

งานนี้ปล่อยตัวเวลา 5.15 น. ถือว่าเป็นเวลาที่ดีสำหรับการวิ่งระยะฮาล์ฟในเมืองนะคะ ไม่สายไปจนนักวิ่งต้องทนร้อนกับแดด และต้องสู้กับการจราจรที่หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆบนท้องถนน มาถึงศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์เวลา 4.45 คนเริ่มคึกคักแล้ว แต่เมื่อเช็คอินเข้าสู่การปล่อยตัวกลับพบว่านักวิ่งระยะฮาล์ฟมีไม่เยอะเท่าไหร่ ฟังตามประกาศได้ยินว่าประมาณ 600 กว่าคนเท่านั้น อาจเพราะปีนี้เป็นปีแรกที่งานนี้จัดวิ่งระยะฮาล์ฟ อีกอย่าง ส่วนตัวคิดว่าหลายคนถอดใจเพราะเห็นว่าเป็นการวิ่งวนเส้นทางเดิม 2 รอบ และถ้ายังวิ่งไม่โปร ทำเวลาได้ไม่ดีกับการวิ่งในเมืองขนาดนี้ มันเสี่ยงกับเรื่องจราจรอยู่มากเหมือนกัน

ปล่อยตัวออกวิ่งไปอย่างคึกคัก แต่เพียง 1 กม.แรกก็เกิดปัญหาซะแล้ว ด้วยความที่เลือกใส่กางเกงรัดรูปขาสั้น และยัดมือถือและเจลเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง (ซึ่งทำเป็นปกติกับกางเกงขายาว) แต่..การยัดของจนตุงตูดมันไม่เหมาะกับกางเกงเวอร์ชั่นขาสั้นค่ะ เพราะมันถ่วงมาก วิ่งไปน้องกางเกงก็พยายามไหลลงจะหลุดเอาตลอดเวลา น่ารำคาญใจเป็นอย่างมาก คนวิ่งตามก็คงคิดนางนี่ทำอะไรวิ่งไปดึงไปอยู่ได้ตลกจัง รำคาญใจอยู่พักใหญ่ จนมาถึงจุดให้น้ำแรกที่ 2.5 กม. ตัดสินใจเอาวะ ทนตุงทนถ่วงต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงล้วงหยิบเอามือถือออกมาถือวิ่ง และถือไปอย่างนั้นจนครบ 21 โลจ่ะ นี่ถือเป็นบทเรียนของความผิดพลาดมากๆ ต่อไปนี้ถ้าจะเลือกหยิบกางเกงตัวไหนมาใส่วิ่ง คงจะต้องลองซ้อมความสามารถในการถ่วงหน่วงก่อนลงสนามนะนี่

ทางขึ้นสะพานยกระดับข้ามแยกศาลาแดง 'โหด ใช้ ได้'

ยังค่ะ ยังไม่จบเท่านั้น..สวยจะลงสนามวิ่งทั้งที ถ้ามันราบลื่นมันก็ไม่ใช่การวิ่งสไตล์ของสวยนะคะ นอกจากปัญหากางเกงหลุดแล้ว งานนี้ยังต้องต่อสู้กับปัญหาข้าศึกที่บุกมาไว้รู้จักเวร่ำเวลา แต่พร้อมจะตีทัพบุกทะลุให้เจ้าเมืองวอดวายกันเลยทีเดียว นี่ขนาดจัดการทัพแรกไปแล้วก่อนออกจากบ้านนะคะ ในระหว่างที่ต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของกางเกง สมองอีกซีกก็ต้องสู้กับความรู้สึกหน่วงๆแน่นๆที่เกิดขึ้นกับอวัยวะภายในไปพร้อมๆกัน อะไรกันไม่พ้น 5 กิโลแรกอุปสรรคขัดขวางจะเยอะอะไรขนาดนั้น 

ข้อดีของการเป็นนักวิ่งคือการได้เห็นวิวสวยๆที่คนทั่วไปจะไม่ได้สัมผัส

เชื่อไหมคะว่า ตลอดการวิ่ง 5 กิโลแรกนี้ ดิฉันคำนวนเส้นทางหาห้องน้ำตลอดเวลา พอจะผ่านตึกออฟฟิศตัวเอง ก็คิดว่า จะแวะไปขอพี่ยามที่คุ้นเคยเข้าห้องน้ำดีไหม แต่แล้วก็ยอมวิ่งผ่าน พอใกล้จะถึงอัมรินทร์พลาซ่า ก็ลังเลอยู่นานว่าจะวิ่งเข้าแมคโดนัลดีไหมแต่ก็กลัวห้องน้ำปิด อดทนกลั้นใจ ผ่านโรงพยาบาลตำรวจ ก็ยังไม่แน่ใจ ถ้าวิ่งเข้าไปจะหาห้องน้ำเจอไหม สุดท้ายเจอรถสุขาของงานจอดอยู่หน้า ร.ร. เตรียมอุดมศึกษา สถานศึกษาที่เรียนจบมาจึงไม่รอช้าวิ่งขึ้นไปทันที แต่ทุกอย่างก็ไม่ง่ายเช่นนั้นค่ะ เพราะห้องน้ำเต็ม สวยยืนบิดรออีกประมาณ 5 นาทีได้ โธ่...คิดแล้วก็ขำนะคะ เกิดมาชาตินึง ได้มากำจัดข้าศึกบนรถสุขาสาธารณะ แถมยังเป็นรถสุขาที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนที่ดิฉันเรียนจบมาอีก 

เรื่องเล่าระหว่างทาง ขอบคุณพี่เสือค่ะ

หลังจากจัดการข้าศึกและกางเกงเสร็จเรียบร้อย ก็รู้สึกได้ถึงความเละเทะของการวิ่งในครั้งนี้ค่ะ เวลาล่วงเลยมากจนพลอยทำให้ตัวเองเฟล และคิดว่า ไม่เอาแล้วดีกว่างานนี้ ปล่อยไหลแล้ว เพราะรู้สึกไม่มีสมาธิ ไม่มีใจกับการวิ่งในวันนี้แล้ว ช่วงกิโลที่ 7 ต้องวิ่งขึ้นสะพานยกระดับข้ามแยกศาลาแดง ช่วงขาขึ้นเลือกที่จะเดิน เพราะต้องการเซฟพละกำลังและป้องกันอาการบาดเจ็บเพราะเพิ่งดีขึ้น และไม่อยากจะเจ็บอีกแล้ว ช่วงบนสะพานตอนนั้นเกิดการถกเถียงกับตัวเองในหัว บอกตัวเองว่า โอเค disfinish งานนี้ดีกว่า ให้วิ่งแบบนี้อีก 1 รอบคงไม่ไหวแล้ว ถนนรถเยอะมาก เหม็น และไม่สนุกเอาเสียเลย ลงสะพานข้ามแยกศาลาแดง เจออีก 1 สะพานคือไทย-เบลเยี่ยม อันนี้ไม่สาหัสเท่าสะพานแรก แต่ก็เลือกเดินเช่นกัน เซฟกล้ามเนื้อต้นขาตัวเองให้มากที่สุด พอหมดสะพาน กลับมาวิ่งอีกครั้ง อีกแค่ 2 โลบอกตัวเองว่านิดเดียว วิ่งไป เจอป้ายบอกระยะทางว่าอีก 1กม. รู้ว่ารอบแรกกำลังจะจบลง และเหลืออีก 1 รอบ เอาอย่างไรดี

ได้รูปถ่ายมุมนี้มาครั้งแรก แลต้นขาทรงพลังดีนะคะ

ตอนนั้นไม่รู้พลังมาจากไหน พอผ่านกลับมาที่หน้าศูนย์สิริกิติ์เพื่อวิ่งรอบที่สอง พลังมาล้นเหลือมาก เครื่องฟิตแล้ว รู้สึกตัวเลยว่าวิ่งได้ดีมาก อาจเป็นเพราะว่ารู้แล้วว่าเส้นทางข้างหน้าเป็นอย่างไร แอบยิ้มมุมปากกระหยิ่มยิ้มย่อง ให้กลุ่มนักวิ่ง 10 โล พวกเธอยังไม่รู้สินะจะเจออะไร ฉันเจอมาแล้วเฟ้ย แม้จะเป็นรอบสองแต่ก็แตกต่างจากรอบแรกโดยสิ้นเชิงค่ะ ปริมาณการจราตรหนาแน่นขึ้นมาก ถนนสุขุมวิท จากอโศกมุ่งหน้านานา รถหนาแน่นมาก รถติดมากเพราะกั้นรถงานวิ่งนี่แหละ ต้องวิ่งลุยบนถนนฝ่าดงรถไปนั่นแหละ เพียงแต่ครั้งนี้ ฉันวิ่งได้พริ้วกว่าเดิมมาก

บีบเจลเข้าปากในกิโลที่ 13 (มั๊ง) ช่วงหน้าธ.กรุงไทยสำนักงานใหญ่ 6 กิโลสุดท้าย ตั้งแต่ช่วงกิโลที่ 15 เป็นต้นไปรู้สึกว่าเป็นช่วงที่วิ่งได้สนุกมาก ไม่เหนื่อย ไม่งอแงแล้ว พร้อมจะวิ่งให้เข้าเส้นชัยโดยเร็วที่สุด มีเสียจังหวะบ้างช่วงข้ามแยกเพราะโดนกั้นไว้ให้รถไปก่อน เจอแบบนี้ถึง 3 แยกด้วยกันตอนที่กำลังวิ่งสนุกมันก็มีเซ็งนะคะ 

อีกหนึ่งฮาล์ฟ ที่ฉันพอใจ

สุดท้ายจบลงด้วยการชนะใจตัวเอง และถึงกับตกใจกับสถิติฮาล์ฟมาราธอนที่ดีที่สุดของตัวเอง 2.11 ชม. (อาจจะไม่ดีที่สุดเพราะงานนี้ไม่ถึง 21 กม. แต่เอาเถอะ อิอิ) ลำดับที่ 13 ของกลุ่มอายุ (เดี๋ยวนี้นางหลุด 1ใน 5 แล้วค่ะ มันเป็นอดีตไปหมดแล้ว) จากทั้งหมด 30 คน และ ลำดับที่ 143 ของนักวิ่งระยะฮาล์ฟทั้งหมด เป็นการทำเวลาได้ดี แม้เมื่อเทียบกับคนอื่นจะยังไม่ดีที่สุด และคงยังไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดที่ฉันจะทำได้หากตั้งใจกว่านี้ แต่ก็พอทำให้ตัวเองประหลาดใจได้..ถ้ากางเกงไม่หลุด ถ้าข้าศึกไม่บุก ถ้าไม่คิดถอดใจในตอนแรก อาจจะดีกว่านี้ หรืออาจจะไม่ดีเท่านี้ก็เป็นได้ หรือที่มันจบด้วยดี เพระาตั้งใจว่างานนี้จะ 'วิ่งเพื่อแม่' แม้แม่จะได้ได้ขอเลยจ้า

ไม่ได้ถ้วย ไม่มีรางวัล แต่ได้ต้นมะลิกลับไปฝากแม่นะจ๊ะ

งานนี้เป็นอีกหนึ่งงานวิ่งในเมืองที่มีมุมให้ประทับใจกับเส้นทางอยู่นิดหน่อย เพราะเป็นทางที่ใช้ชีวิตประจำวันอยู่ ได้วิ่งผ่านออฟฟิศตัวเอง วิ่งผ่านห้างที่เดินประจำ วิ่งผ่านโรงเรียนสมัยมัธยม วิ่งผ่านมหาวิทยาลัยที่เพิ่งเรียนจบป.โทมา เรียกว่าเป็นเส้นทางแห่งชีวิตฉันเลยก็ว่าได้ แต่.. แม้จะมีฉากหลังให้ซึ้งยังไงก็ยังไม่ทำให้ประทับใจกับการวิ่งในเมือง ส่วนตัวมองว่า การวางแผนเส้นทางวิ่งครั้งนี้ดี แต่ยังไม่สุด จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องให้วิ่งขึ้นสะพานถึง 2 สะพานด้วยกัน เพราะช่วงที่จะลงสะพานไทย-เบลเยี่ยม แล้วต้องเบี่ยงเข้าวิ่งทางซ้ายตรงช่วงบ่อนไก่นั้น ทำให้ต้องคอยกั้นรถเพื่อให้นักวิ่งลงจากสะพานมาแล้วเบี่ยงได้ ผลคือ รถติดมาก และต้องคอยปล่อยรถสลับกับให้นักวิ่งหยุดรอ กลับกันถ้าให้วิ่งข้างล่างแต่แรก ก็จะไม่ต้องคอยกั้นรถเพื่อให้นักวิ่งที่จะลงจากสะพาน แต่จะเสียเลนซ้ายเพื่อให้นักวิ่งวิ่งเท่านั้น ก็ไม่เข้าใจ คนวางเส้นทางคิดอะไรอยู่

สรุปท้ายสุด จบไปอีก 1 ฮาล์ฟมาราธอน เป็นฮาล์ฟสนามที่ 7 แล้วและยังคงมีรายการฮาล์ฟอื่นๆตามมาอยู่ ส่วนตัวหลงรักการวิ่งระยะนี้ไปซะแล้ว คิดว่าเป็นระยะวิ่งที่กำลังพอดี ไม่น้อยเกินไป และไม่มากจนต้องพยายาม อีกเหตุผลที่รักการวิ่งระยะนี้ก็คงเพราะดิฉันเป็นคนเครื่องสตาร์ทติดยาก รู้ตัวเลยว่าไม่เหมาะกับการวิ่งระยะมินิ เพราะพลังจะมาในช่วงกิโลที่ 7 ซึ่งช้าเกินไปกับการทำเวลาวิ่งมินิให้ดี และร่างกายจะอยู่ตัวพร้อมลุยสุดๆในกิโลที่ 15 เป็นต้นไป ดังนั้น ฮาล์ฟนี่แหละ ที่เหมาะที่สุดสำหรับฉัน